Santa Cruz de Tenerife
Door: Rolf
Blijf op de hoogte en volg Rolf
22 November 2012 | Spanje, Santa Cruz de Tenerife
Donderdag 22 november
Omdat we morgenochtend willen vertrekken, wordt het tijd dat ik nog even verslag doe van ons verblijf in Santa Cruz de Tenerife.
Natuurlijk hebben zowel de leerlingen als de docenten een aantal keren de stad bezocht. Overdag is het er behoorlijk gezellig, maar ’s avonds is het na tien uur behoorlijk rustig op doordeweekse dagen. Toch hebben we niet heel veel tijd in de stad doorgebracht, want we hebben een druk programma achter de rug. Alle leerlingen hebben voor hun schoolwerk een globale lange termijn planning gemaakt en een planning van dag tot dag voor de periode tot Dominica. We hebben twee keer proefgedraaid met een ochtend les en er is een tweedaagse uitwisseling geweest met een lokale Spaanse school. Dat was zowel voor ons als voor de school een groot succes. De Spaanse leerlingen werden door onze leerlingen in groepjes rondgeleid, kregen uitleg over de doelen van School at Sea en over onze vaarroute. Iedereen vond het leuk. De volgende dag bezochten onze leerlingen de Spaanse school waar ze zeer hartelijk werden ontvangen. Daar werd voor ons een sportdag georganiseerd en werden de leerlingen verwend met Spaanse hapjes. Het was leuk om te zien dat men elkaar de tweede dag al op een vertrouwde manier begroette.
Maar het letterlijke hoogtepunt was toch de beklimming van de plaatselijke vulkaan, de Teide. Een bus bracht ons halverwege de ochtend naar de voet van de vulkaan op ongeveer 2500 meter. Daar startten de leerlingen onder begeleiding van twee docenten en drie enthousiaste leden van de bemanning. Ik nam een leerlinge onder mijn hoede die fysiek zo’n zware klim niet aan kon. Wij namen de lift omhoog, zodat we binnen twee uur vanaf zeeniveau op ruim 3500 meter terecht kwamen. Dat viel niet mee! Plotseling is het zuurstofgehalte erg laag en moet je toch wel wennen aan die grote hoogte. Ietwat duizelend zijn wij vervolgens naar een hut (el Refugio op ongeveer 3250 meter) afgedaald, terwijl de klimmers ons vanaf de andere kant naderden. Natuurlijk waren wij er het eerst, maar de snelle klimmers arriveerden niet veel later. Rond zes uur was iedereen boven. Behalve ons gezelschap van 35 personen waren er nog ruim tien andere klimmers aanwezig. In de hut was er verder niets, alleen één waterkoker. Daarmee werd voortdurend thee of bouillon gemaakt. Nadat ieder zijn meegebrachte boterhammen had verorberd, werd snel een slaapplek (stapelbed) opgezocht en was het om tien uur rustig.
De volgende ochtend om half vijf ging de wekker, want we wilden bij zonsopkomst boven op de vulkaan zijn. Na een snel ontbijt en het negeren van de gebruikelijke lichaamshygiëne, begon in het donker de tocht naar de top. Omdat vrijwel iedereen een koplamp gebruikte, vormden wij een prachtige slang van lichtpuntjes die de berg omhoog kronkelde. Ik had het voordeel als bezemwagen te fungeren, zodat ik volop kon genieten van dit fraaie schouwspel. Maar … elk voordeel heb z’n nadeel. Al snel riep een meisje snikkend dat ze niet verder kon. Ze had last van haar knie waaraan ze een jaar eerder was geopereerd en die door de inspanningen van de vorige dag blijkbaar begon op te spelen. Dus lieten wij de rest van de groep achter ons en daalden we voorzichtig weer af naar de hut. Daar hebben we de zonsopkomst afgewacht (ook prachtig om te zien) en zijn toen zeer langzaam aan de tocht omhoog naar de lift begonnen (voor mij inmiddels een bekende route). Door voortdurend te rusten en op haar in te praten heeft ze gelukkig uiteindelijk de lift gehaald. Daar troffen we nog vier andere leerlingen en één docent aan. De rest had de top van ruim 3700 meter gehaald en was inmiddels alweer aan de afdaling naar de voet van de vulkaan begonnen. Wij namen heel luxe de lift naar beneden. Daar verscheen al snel onze bus die een tijd later ook de rest van de groep onderaan de vulkaan oppikte. Bij thuiskomst bleek dat iedereen het een geweldige ervaring vond, maar dat ook bijna iedereen kapot was. De daarop volgende dagen hebben we plotseling ook een redelijk gevulde ziekenboeg gehad. Maar gelukkig is inmiddels onze arts (Romy) aan boord.
Verder zijn we druk met het inkopen en opbergen van voorraden (we scheuren dus met een klein autootje voortdurend over het eiland, op weg naar de Lidl of de Media Markt), het in orde maken van het schip (alles moet weer stormvast worden gemaakt), de wisselingen van wachtschema’s en het ruilen van slaapplaatsen (zodat niet steeds dezelfde personen in een hangmat slapen). Vandaag ben ik nog met Martin, de kapitein van de Regina Maris wat extra stevige hengelsportspullen gaan kopen (o.a. 10 enorme haken). Hij compenseert de traagheid van een zeilschip door in ons autootje het gaspedaal voortdurend diep in te drukken met de uitroep: “Don’t be gentle, it’s a rental”.
Er is twee keer een barbecue geweest, samen met de Regina Maris en de leerlingen van twee Duitse schepen. Natuurlijk ben ik af en toe alleen of met één of meer collega’s de stad in geweest om wat inkopen te doen, eens lekker te lunchen of om ’s avonds eens een terrasje te pakken. Ja, het is hier wel uit te houden onder de zon (behalve gisteren toen het ’s middags bleef plenzen), maar toch hebben we weer zin om het ruime sop te kiezen.
Dus zal ik bijna drie weken niets meer van me kunnen laten horen, want morgen beginnen we aan de grote oversteek! Tijdens die tocht zullen we Sinterklaas vieren en dat zal een moment zijn dat iedereen even aan thuis zal denken.
Omdat we morgenochtend willen vertrekken, wordt het tijd dat ik nog even verslag doe van ons verblijf in Santa Cruz de Tenerife.
Natuurlijk hebben zowel de leerlingen als de docenten een aantal keren de stad bezocht. Overdag is het er behoorlijk gezellig, maar ’s avonds is het na tien uur behoorlijk rustig op doordeweekse dagen. Toch hebben we niet heel veel tijd in de stad doorgebracht, want we hebben een druk programma achter de rug. Alle leerlingen hebben voor hun schoolwerk een globale lange termijn planning gemaakt en een planning van dag tot dag voor de periode tot Dominica. We hebben twee keer proefgedraaid met een ochtend les en er is een tweedaagse uitwisseling geweest met een lokale Spaanse school. Dat was zowel voor ons als voor de school een groot succes. De Spaanse leerlingen werden door onze leerlingen in groepjes rondgeleid, kregen uitleg over de doelen van School at Sea en over onze vaarroute. Iedereen vond het leuk. De volgende dag bezochten onze leerlingen de Spaanse school waar ze zeer hartelijk werden ontvangen. Daar werd voor ons een sportdag georganiseerd en werden de leerlingen verwend met Spaanse hapjes. Het was leuk om te zien dat men elkaar de tweede dag al op een vertrouwde manier begroette.
Maar het letterlijke hoogtepunt was toch de beklimming van de plaatselijke vulkaan, de Teide. Een bus bracht ons halverwege de ochtend naar de voet van de vulkaan op ongeveer 2500 meter. Daar startten de leerlingen onder begeleiding van twee docenten en drie enthousiaste leden van de bemanning. Ik nam een leerlinge onder mijn hoede die fysiek zo’n zware klim niet aan kon. Wij namen de lift omhoog, zodat we binnen twee uur vanaf zeeniveau op ruim 3500 meter terecht kwamen. Dat viel niet mee! Plotseling is het zuurstofgehalte erg laag en moet je toch wel wennen aan die grote hoogte. Ietwat duizelend zijn wij vervolgens naar een hut (el Refugio op ongeveer 3250 meter) afgedaald, terwijl de klimmers ons vanaf de andere kant naderden. Natuurlijk waren wij er het eerst, maar de snelle klimmers arriveerden niet veel later. Rond zes uur was iedereen boven. Behalve ons gezelschap van 35 personen waren er nog ruim tien andere klimmers aanwezig. In de hut was er verder niets, alleen één waterkoker. Daarmee werd voortdurend thee of bouillon gemaakt. Nadat ieder zijn meegebrachte boterhammen had verorberd, werd snel een slaapplek (stapelbed) opgezocht en was het om tien uur rustig.
De volgende ochtend om half vijf ging de wekker, want we wilden bij zonsopkomst boven op de vulkaan zijn. Na een snel ontbijt en het negeren van de gebruikelijke lichaamshygiëne, begon in het donker de tocht naar de top. Omdat vrijwel iedereen een koplamp gebruikte, vormden wij een prachtige slang van lichtpuntjes die de berg omhoog kronkelde. Ik had het voordeel als bezemwagen te fungeren, zodat ik volop kon genieten van dit fraaie schouwspel. Maar … elk voordeel heb z’n nadeel. Al snel riep een meisje snikkend dat ze niet verder kon. Ze had last van haar knie waaraan ze een jaar eerder was geopereerd en die door de inspanningen van de vorige dag blijkbaar begon op te spelen. Dus lieten wij de rest van de groep achter ons en daalden we voorzichtig weer af naar de hut. Daar hebben we de zonsopkomst afgewacht (ook prachtig om te zien) en zijn toen zeer langzaam aan de tocht omhoog naar de lift begonnen (voor mij inmiddels een bekende route). Door voortdurend te rusten en op haar in te praten heeft ze gelukkig uiteindelijk de lift gehaald. Daar troffen we nog vier andere leerlingen en één docent aan. De rest had de top van ruim 3700 meter gehaald en was inmiddels alweer aan de afdaling naar de voet van de vulkaan begonnen. Wij namen heel luxe de lift naar beneden. Daar verscheen al snel onze bus die een tijd later ook de rest van de groep onderaan de vulkaan oppikte. Bij thuiskomst bleek dat iedereen het een geweldige ervaring vond, maar dat ook bijna iedereen kapot was. De daarop volgende dagen hebben we plotseling ook een redelijk gevulde ziekenboeg gehad. Maar gelukkig is inmiddels onze arts (Romy) aan boord.
Verder zijn we druk met het inkopen en opbergen van voorraden (we scheuren dus met een klein autootje voortdurend over het eiland, op weg naar de Lidl of de Media Markt), het in orde maken van het schip (alles moet weer stormvast worden gemaakt), de wisselingen van wachtschema’s en het ruilen van slaapplaatsen (zodat niet steeds dezelfde personen in een hangmat slapen). Vandaag ben ik nog met Martin, de kapitein van de Regina Maris wat extra stevige hengelsportspullen gaan kopen (o.a. 10 enorme haken). Hij compenseert de traagheid van een zeilschip door in ons autootje het gaspedaal voortdurend diep in te drukken met de uitroep: “Don’t be gentle, it’s a rental”.
Er is twee keer een barbecue geweest, samen met de Regina Maris en de leerlingen van twee Duitse schepen. Natuurlijk ben ik af en toe alleen of met één of meer collega’s de stad in geweest om wat inkopen te doen, eens lekker te lunchen of om ’s avonds eens een terrasje te pakken. Ja, het is hier wel uit te houden onder de zon (behalve gisteren toen het ’s middags bleef plenzen), maar toch hebben we weer zin om het ruime sop te kiezen.
Dus zal ik bijna drie weken niets meer van me kunnen laten horen, want morgen beginnen we aan de grote oversteek! Tijdens die tocht zullen we Sinterklaas vieren en dat zal een moment zijn dat iedereen even aan thuis zal denken.
-
22 November 2012 - 22:31
Else:
Ha die Rolf!
Ik ben vast de eerste die dit leest! Houd je weer taai op de oceaan he! Dan doe ik dat ook, thuis.
Xxx Els
-
22 November 2012 - 23:37
Henk&anita:
Moet extra vrij nemen om jouw verslagen te lezen - volhouden zo - ik heb snipperdagen genoeg.
Goed te lezen dat je ook nog wat doet om de conditie in stand te houden.
In het volgend verslag hoop ik te lezen wat de nieuwe vis spullen hebben opgeleverd.
Blijf gezond en geniet van de grote overtocht.
Grt.
Henk&Anita -
23 November 2012 - 00:02
Bert Stals:
Ha Rolf, goed dat je nog even verslag doet "nu het nog kan". Dat moet wel een bijzondere ervaring zijn drie weken geheel gespeend van elke internetmogelijkheid. Ook wel eens goed, zeker voor de leerlingen aan boord. Ik geniet van je verhalen. Een behouden oversteek en ik hoop dat het niet te zeer spookt. Over die dokter aan boord: blijf uit de buurt. Hanteer het motto:"als je naar de dokter gaat duurt het een week en anders duurt het 7 dagen". Ik kan het weten!
Groeten, Bert (& Marleen) -
23 November 2012 - 08:18
Egbert Boerma:
Dag Rolf,
Dat is weer iets heel anders dan dagelijks naar de school lopen en daar je lessen geven! Wat een mooie verhalen en belevenissen en wat een fantastisch project om aan mee te werken. Een heer van stand die eindelijk op de plaatsen komt die hem toekomen. Hopelijk gaat de (wilde) zee wennen en past je evnwichtigsorgaan zich aan de omstandigheden aan; lijkt me voorwaardelijk voor een prettig gevoel.
Succes met je lessen (wat die moeten toch wel gegeven worden) en geniet van de andere aanpak en de mooie natuur en plaatsen. Doe ook de groeten aan Martijn van Nuenen.
Hartelijke groet en alle goeds, Egbert -
23 November 2012 - 09:57
Rick Van Vreeden:
Hi Rolf,
Deze reactie lees je waarschijnlijk pas na je tocht naar de Caraïbische eilanden. Jammer was te laat met lezen.
Op het moment dat ik dit intyp regent het buiten pijpenstelen en ligt de temperatuur rond de 6 graden. Ondertussen heb ik net een aantal fraaie foto's gezien van een zonovergoten eiland met zomers geklede mensen. Geniet er maar goed van.
Je verslag weer met plezier gelezen. Wij zijn met z'n vieren indertijd nooit zo hoog de Teide op geweest als jullie nu. Toch een hele klim zeg! Jammer dat er zulk zwak volk onder je leerlingen zit. Ik neem aan dat je anders keurig en blij boven gekomen was.
Ik wens je een behouden en stormvrije vaart over de Atlantic toe. Storm heb je immers al genoeg gehad. Lees spoedig weer een nieuw bericht van je.
Behouden vaart.
Margreet en Rick
-
23 November 2012 - 10:09
Marijke:
Hoi Rolf,
Lekker even aan land en daar weer lopen, klimmen en boodschappen doen. Prachtig zo'n beklimming, wel een hele belevenis. Heeft iedereen zich opgeladen voor de grote oversteek? Dat lijkt me toch ook wel heel wat. Maar jullie zijn goed ingewerkt samen. Ik ben heel benieuwd wat je meemaakt op zee en of jullie je rantsoen kunnen aanvullen met de door jou gevangen vis haha.
Hele goede vaart over de oceaan en tot het volgende bericht.
Groetjes, Marijke en Roel. -
23 November 2012 - 11:56
Hans En Anneke:
Hi Rolf,
Wat een fantastische reis maak jij! En het mooiste moet waarschijnlijk nog komen. Leuke verslagen, mooie foto's, ook van Tenerife. Wij gaan in december een weekje naar Fuerteventura. Ooit gelezen dat een kenmerk van "zeebenen" is dat, als je na langere tijd weer aan wal komt, je een tijd voortdurend je voeten stoot tegen de grond omdat je aan een wiebelend schip gewend bent. Iets van waar? En mag je ook nog een beetje "sturen" of is dat aan de bemanning voorbehouden?
Heel veel plezier en heel veel groeten van Hans en Anneke. -
23 November 2012 - 15:16
Ed Heijmans:
Ha Rolf,
Wat goed om te lezen hoe het met je gaat. Als je zo verteldt zie ik het helemaal voor me. En ik maar gewoon les geven aan kinderen in schoolbanken. Nou ja, moet ook gebeuren zullen we maar zeggen.
Wens je een goede oversteek.
Groet,
Ed -
23 November 2012 - 18:38
Hanny & Hebe:
Ha die Rolf,
Een goede overtocht en behouden vaart, wij hopen dat de Sint jou nog iets brengt!
tot over +/_ 3 weken, dan hopen wij weer wat van je te lezen en te bekijken.
Groetjes Hanny & Hebe. -
23 November 2012 - 23:13
Anna Zielhorst:
'k zou zo weer mee willen naar de overkant van die grote plas.....maar echte zeebenen heb ik niet dus ik pak toch maar liever het vliegtuig. Geniet van de reis en de leerlingen en de samenwerking!!!
tot over een tijdje dan,
gr. Anna -
30 November 2012 - 10:33
Philip Habing:
wow wow wow!
Mag ik ook mee? Er is vast nog wel behoefte aan een docent. :-)
Interessant om te lezen en een behouden vaart: geniet van de horizon en slechts de horizon en o ja, de doldrums?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
