Eerst Panama en dan vakantie!
Door: Rolf Dahmen
Blijf op de hoogte en volg Rolf
21 Januari 2013 | Panama, Panama-stad
Het nieuwjaarsfeest op Aruba was wel apart. Nieuwjaar vieren in een tropische omgeving doet een Nederlander niet vaak. Vooral voor de leerlinge die wij vanwege haar verjaardag even na het begin van het nieuwe jaar hebben toegezongen, was het heel bijzonder.
Vanaf Aruba was het dankzij de harde wind slechts vier dagen varen om de paradijselijke eilanden van San Blas te bereiken. Onderweg was het af en toe weer heftig, zelf zo erg dat het water de verblijfsruimte inklotste aan de hoge kant van het schip. Die ervaring werd ook afgewisseld met mooie gebeurtenissen zoals dolfijnen die weer voorbijzwommen en heel kort werden we geescorteerd door een walvis.
Tijdens het varen hadden de leerlingen weer om en om een lesdag of moesten ze het schip varende houden tijdens hun wacht.
Voordat we ergens aankomen, willen we de leerlingen er van bewust maken waar ze straks zijn. Vandaar dat ik, net als voor Dominica en Curacao, een presentatie hield over San Blas (en later over Panama). Zo leer je er zelf ook wat van!
Gedurende ons verblijf bij de eilanden hadden de leerlingen een tropenrooster. Dat betekent opstaan uiterlijk om kwart over vijf, ontbijt om half zes en om zes uur monter en vrolijk aanwezig zijn bij het starten van de lesdag. Dit geldt op zo´n dag voor alle leerlingen.
Om twaalf uur zijn we klaar met de lessen, maar sommige leerlingen gaan langer door of spreken ´s middags of ´s avonds af voor een toets. Na twaalf uur is er tijd om te zwemmen (stuntwerk vanaf de boot), te snorkelen (wel minder mooi dan op Curacao), te zeilen met lokale, tot zeilboot omgebouwde kano´s of rond te neuzen op één van de schitterende eilanden. De San Blas eilanden strekken zich uit over een strook van ruim 200 kilomater langs de noordoost kust van Panama en worden bewoond door Kuna indianen die hier een vorm van zelfbestuur hebben gekregen. Er zijn meer dan 300 eilanden en ze zijn allemaal even mooi, bedekt met palmbomen of met houten huisjes of met beide.
De leerlingen hebben zelfs hun eigen versie van ´Over de streep´ georganiseerd op het strand van één van de eilanden. Dat bleek een nogal heftige gebeurtenis te zijn, maar het groepsgevoel werd er geweldig door versterkt.
We hebben na een dag of vier met pijn in het hart afscheid genomen van dit schitterende gebied. De laatste avond zal ik niet gauw vergeten. In het licht van de deklichten die in de masten hangen, gaven vier dolfijnen ruim een uur lang een schitterende show weg. Ze joegen op visjes (gepen) vlak voor, onder en naast het schip met soms spectaculaire salto´s.
Omdat we startten met ons programma van ruim 14 dagen op het vaste land, namen we ook afscheid van vier bemanningsleden: de kapitein, de tweede stuurman, de machinist en de kokkin. Alleen de laatste zal niet vervangen worden, want als wij weer aan boord komen, moeten de leerlingen zelf de keuken met alles erop en eraan gaan regelen. Leerlingen en docenten maakten een kleine bonte avond van het afscheid met een video presentatie en liedjes voor elk vertrekkend bemanningslid.
Op de kust van de provincie San Blas begon ons landprogramma van Panama. Iedereen werd met een gammele watertaxi op een steiger afgezet, bepakt met een behoorlijk zware rugzak. Vanaf hier ging het over een soort achtbaan met een aantal taxi´s naar de Pan American Highway. Daar konden we, verdeeld over een aantal locale bussen, op weg naar het Lago Bayano. Bij de brug over een zijtak van het meer werd gestopt en lagen de kano´s (met pittige buitenboord motoren) al op ons te wachten. In drie kano´s werden wij, inclusief onze berg rugzakken, ruim een uur het (stuw)meer over gevaren totdat we eindelijk de Rio Majé bereikten. Nog een paar kilometer de rivier op en we arriveerden eindelijk bij het indianen dorp.
Het bleek een traditioneel dorp te zijn, zonder electriciteit, maar sinds kort wel met stromend water. Er stonden overal rieten hutjes op palen, verspreid over een brede strook langs de oever van de rivier. De hutten waren uiterst sober. Eigenlijk speelde alles zich in de open lucht af of op de planken vloer die op de palen was geconstrueerd. Er werd buiten op houtvuurtjes gekookt, soms ook binnen op flessengas. De indianen, waarvan de vrouwen gekleed gingen in kleurige doeken en de mannen er gewoon netjes bij liepen, zijn voor een groot deel zelfvoorzienend. Er wordt rijst geteeld en gedorst, vis, schildpad, krokodil en leguaan gevangen en ze houden kippen en ganzen. Verder lopen er bij elke hut een paar honden rond die overdag niets doen, maar ´s nachts tekeer gaan als er een vreemde in de buurt komt. Ik sliep met vier jongens bij een gezin met drie kleine kinderen. Wij kregen, heel luxe, de slaapkamer toegewezen die m.b.v. planken was afgeschot van de rest.
Drie maal daags werd ons een warme maaltijd voorgezet die in het begin best smakelijk was. Altijd was er gefrituurde vis of kip bij. Een keer zelfs leguaan! Het vervelende was alleen dat er iedere dag gefrituurd werd en de olie er steeds donkerder begon uit te zien. Dat zal er wel de oorzaak van geweest zijn dat veel leerlingen na de tweede dag één dag ziek waren. Verder werden we vermaakt doordat de indianen van alles voor ons organiseerden: de naburige berg beklimmen, de druipsteen grotten bij het meer bezoeken, een stukje oerwoud met vlijmscherpe machettes helpen geschikt te maken voor landbouw, voetballen tegen een buurdorp, voetballen tegen elkaar, dansen of ´gewoon´ zwemmen in de rivier. Ook sliep ik steeds beter door het lawaai heen van brulapen, brulkikkers, blaffende honden en kraaiende hanen (jawel, die kraaiden hier niet alleen om vijf uur ´s ochtends maar ook midden in de nacht). Het was voor de leerlingen, maar ook voor de docenten, een heel bijzondere ervaring om zo vijf nachten midden in het oerwoud door te brengen. Toch vonden wij westerlingen het niet heel erg toen we uiteindelijk weer per kano terug werden gebracht naar de ´beschaafde wereld´. Onderweg naar Gamboa, een plaatsje halverwege het Panama kanaal, deden we even heel decadent de grootste shopping mall van Midden- en Zuid-Amerika aan. Aan het eind van de middag arriveerden we in ons hostel waar we we ons geluk niet op konden met de redelijk schone kamers voorzien van heerlijke douches. Ik was ook zeer tevreden over het stapelbed in de jongensruimte, maar helaas bleek ik ´s nachts toch ook geveld te zijn door Montezuma´s Revenge (dat is diarree in zijn meest uitbundige vorm). Zodoende bracht ik een groot deel van de nacht op het toilet door. Gelukkig had ik verder nergens last van, dus na een rustige ochtend ging ik mee met een regenwoud excursie. Tijdens onze tocht door het weelderige bos met enorm hoge bomen, palmen en andere exotische planten hebben we een luiaard gezien, brulapen, toocans en aguti´s (soort misvormd konijn op hoge poten).
De volgende ochtend stond voor mij om half zes een taxi klaar om mij naar het vliegveld van Panama City te brengen en nu zit ik op Curacao in een mooi appartement aan zee. Inmiddels hebben Tom, Sander, Rikkert en ik onze eerste duiklessen achter de rug en we zijn wild enthousiast. Heerlijk om hier een week met mijn gezin in zo´n mooie omgeving door te brengen! (En even geen leerlingen om me heen is ook wel erg relaxed.)
P.S. Bij het publiceren van mijn vorige verslag is er iets misgegaan met het waarschuwen via email. Dus kijk even of je dat al gelezen hebt!
Vanaf Aruba was het dankzij de harde wind slechts vier dagen varen om de paradijselijke eilanden van San Blas te bereiken. Onderweg was het af en toe weer heftig, zelf zo erg dat het water de verblijfsruimte inklotste aan de hoge kant van het schip. Die ervaring werd ook afgewisseld met mooie gebeurtenissen zoals dolfijnen die weer voorbijzwommen en heel kort werden we geescorteerd door een walvis.
Tijdens het varen hadden de leerlingen weer om en om een lesdag of moesten ze het schip varende houden tijdens hun wacht.
Voordat we ergens aankomen, willen we de leerlingen er van bewust maken waar ze straks zijn. Vandaar dat ik, net als voor Dominica en Curacao, een presentatie hield over San Blas (en later over Panama). Zo leer je er zelf ook wat van!
Gedurende ons verblijf bij de eilanden hadden de leerlingen een tropenrooster. Dat betekent opstaan uiterlijk om kwart over vijf, ontbijt om half zes en om zes uur monter en vrolijk aanwezig zijn bij het starten van de lesdag. Dit geldt op zo´n dag voor alle leerlingen.
Om twaalf uur zijn we klaar met de lessen, maar sommige leerlingen gaan langer door of spreken ´s middags of ´s avonds af voor een toets. Na twaalf uur is er tijd om te zwemmen (stuntwerk vanaf de boot), te snorkelen (wel minder mooi dan op Curacao), te zeilen met lokale, tot zeilboot omgebouwde kano´s of rond te neuzen op één van de schitterende eilanden. De San Blas eilanden strekken zich uit over een strook van ruim 200 kilomater langs de noordoost kust van Panama en worden bewoond door Kuna indianen die hier een vorm van zelfbestuur hebben gekregen. Er zijn meer dan 300 eilanden en ze zijn allemaal even mooi, bedekt met palmbomen of met houten huisjes of met beide.
De leerlingen hebben zelfs hun eigen versie van ´Over de streep´ georganiseerd op het strand van één van de eilanden. Dat bleek een nogal heftige gebeurtenis te zijn, maar het groepsgevoel werd er geweldig door versterkt.
We hebben na een dag of vier met pijn in het hart afscheid genomen van dit schitterende gebied. De laatste avond zal ik niet gauw vergeten. In het licht van de deklichten die in de masten hangen, gaven vier dolfijnen ruim een uur lang een schitterende show weg. Ze joegen op visjes (gepen) vlak voor, onder en naast het schip met soms spectaculaire salto´s.
Omdat we startten met ons programma van ruim 14 dagen op het vaste land, namen we ook afscheid van vier bemanningsleden: de kapitein, de tweede stuurman, de machinist en de kokkin. Alleen de laatste zal niet vervangen worden, want als wij weer aan boord komen, moeten de leerlingen zelf de keuken met alles erop en eraan gaan regelen. Leerlingen en docenten maakten een kleine bonte avond van het afscheid met een video presentatie en liedjes voor elk vertrekkend bemanningslid.
Op de kust van de provincie San Blas begon ons landprogramma van Panama. Iedereen werd met een gammele watertaxi op een steiger afgezet, bepakt met een behoorlijk zware rugzak. Vanaf hier ging het over een soort achtbaan met een aantal taxi´s naar de Pan American Highway. Daar konden we, verdeeld over een aantal locale bussen, op weg naar het Lago Bayano. Bij de brug over een zijtak van het meer werd gestopt en lagen de kano´s (met pittige buitenboord motoren) al op ons te wachten. In drie kano´s werden wij, inclusief onze berg rugzakken, ruim een uur het (stuw)meer over gevaren totdat we eindelijk de Rio Majé bereikten. Nog een paar kilometer de rivier op en we arriveerden eindelijk bij het indianen dorp.
Het bleek een traditioneel dorp te zijn, zonder electriciteit, maar sinds kort wel met stromend water. Er stonden overal rieten hutjes op palen, verspreid over een brede strook langs de oever van de rivier. De hutten waren uiterst sober. Eigenlijk speelde alles zich in de open lucht af of op de planken vloer die op de palen was geconstrueerd. Er werd buiten op houtvuurtjes gekookt, soms ook binnen op flessengas. De indianen, waarvan de vrouwen gekleed gingen in kleurige doeken en de mannen er gewoon netjes bij liepen, zijn voor een groot deel zelfvoorzienend. Er wordt rijst geteeld en gedorst, vis, schildpad, krokodil en leguaan gevangen en ze houden kippen en ganzen. Verder lopen er bij elke hut een paar honden rond die overdag niets doen, maar ´s nachts tekeer gaan als er een vreemde in de buurt komt. Ik sliep met vier jongens bij een gezin met drie kleine kinderen. Wij kregen, heel luxe, de slaapkamer toegewezen die m.b.v. planken was afgeschot van de rest.
Drie maal daags werd ons een warme maaltijd voorgezet die in het begin best smakelijk was. Altijd was er gefrituurde vis of kip bij. Een keer zelfs leguaan! Het vervelende was alleen dat er iedere dag gefrituurd werd en de olie er steeds donkerder begon uit te zien. Dat zal er wel de oorzaak van geweest zijn dat veel leerlingen na de tweede dag één dag ziek waren. Verder werden we vermaakt doordat de indianen van alles voor ons organiseerden: de naburige berg beklimmen, de druipsteen grotten bij het meer bezoeken, een stukje oerwoud met vlijmscherpe machettes helpen geschikt te maken voor landbouw, voetballen tegen een buurdorp, voetballen tegen elkaar, dansen of ´gewoon´ zwemmen in de rivier. Ook sliep ik steeds beter door het lawaai heen van brulapen, brulkikkers, blaffende honden en kraaiende hanen (jawel, die kraaiden hier niet alleen om vijf uur ´s ochtends maar ook midden in de nacht). Het was voor de leerlingen, maar ook voor de docenten, een heel bijzondere ervaring om zo vijf nachten midden in het oerwoud door te brengen. Toch vonden wij westerlingen het niet heel erg toen we uiteindelijk weer per kano terug werden gebracht naar de ´beschaafde wereld´. Onderweg naar Gamboa, een plaatsje halverwege het Panama kanaal, deden we even heel decadent de grootste shopping mall van Midden- en Zuid-Amerika aan. Aan het eind van de middag arriveerden we in ons hostel waar we we ons geluk niet op konden met de redelijk schone kamers voorzien van heerlijke douches. Ik was ook zeer tevreden over het stapelbed in de jongensruimte, maar helaas bleek ik ´s nachts toch ook geveld te zijn door Montezuma´s Revenge (dat is diarree in zijn meest uitbundige vorm). Zodoende bracht ik een groot deel van de nacht op het toilet door. Gelukkig had ik verder nergens last van, dus na een rustige ochtend ging ik mee met een regenwoud excursie. Tijdens onze tocht door het weelderige bos met enorm hoge bomen, palmen en andere exotische planten hebben we een luiaard gezien, brulapen, toocans en aguti´s (soort misvormd konijn op hoge poten).
De volgende ochtend stond voor mij om half zes een taxi klaar om mij naar het vliegveld van Panama City te brengen en nu zit ik op Curacao in een mooi appartement aan zee. Inmiddels hebben Tom, Sander, Rikkert en ik onze eerste duiklessen achter de rug en we zijn wild enthousiast. Heerlijk om hier een week met mijn gezin in zo´n mooie omgeving door te brengen! (En even geen leerlingen om me heen is ook wel erg relaxed.)
P.S. Bij het publiceren van mijn vorige verslag is er iets misgegaan met het waarschuwen via email. Dus kijk even of je dat al gelezen hebt!
-
21 Januari 2013 - 21:55
Jeannette Biemond:
Dag Rolf,
Wat is het ontzettend leuk om je verhalen te lezen en wat een prachtige reis beleef je zo! Geweldig! Ik hoef je vast niet te zeggen dat je ervan mag genieten want zo te lezen lukt je dat goed.
Hartelijke groeten,
Jeannette Biemond -
21 Januari 2013 - 22:18
Bert Stals:
Curacao; daar zit mijn zoon Maarten sinds enkele weken. Als je een jongeman (ruim 1,80) in een strandtent ziet werken met een paar forse littekens op zijn hoofd (voorkant en zijkant), gemillimeterd haar, dan is hij het. Doe hem dan de groeten!
Kortom: beetje oppassen op dat eiland. Veel plezier natuurlijk! Ook voor de rest van de familie.
Bert -
21 Januari 2013 - 23:27
Henk&Anita:
Ha die Rolf of is het na de diarree Rolfje geworden?
Geweldig verslag. Goed te lezen dat verder alles goed gaat en dat je nu aan genieten ben van een paar dagen zonder leerlingen samen met Els en de jongens. Geniet ervan.
Groeten,
Henk&Anita
-
22 Januari 2013 - 11:00
Marijke En Roel:
Hoi Rolf,
Het avontuur blijft maar doorgaan. Volgens mij beleef je wel zo'n beetje alles wat er te beleven valt. Het is een spannend verslag hoor. Ik ben blij dat we zo zelf ook wat avontuur gaan beleven dan zijn we iets minder jaloers. Heel veel groetjes voor Els en de jongens. En Els, tot gauw.
Groetjes, Roel en Marijke. -
22 Januari 2013 - 11:25
Rick:
En wij zitten hier maar een beetje saai naar de sneeuw te koekeloeren. En dan gaat ook de Elfstedentocht niet door, terwijl TV en krant er al meer dan een week bol van hebben gestaan.
Tjonge, wat beleef jij veel en wat zie je een hoop. Die eilanden voor de kust van Panama lijken ons wel wat. Onthouden we om eens een paar weken lekker niets te doen.
Nu maar even weer kennis maken met vrouw en kinderen. Veel plezier op Curacau!!!
Groet vanuit kil Nederland (je weet misschien nog wel, dat landje aan de Noordzee),
Margreet en Rick -
22 Januari 2013 - 14:08
Ed Heijmans:
Ha Rolf,
Dit is geen reisverslag meer, maar een avonturenboek. Wat zal het leven saai zijn als je ooit weer eens terug bent in Nederland :)
Groet,
Ed Heijmans -
22 Januari 2013 - 14:49
Egbert Boerma:
Beste Rolf,
Bedankt voor je enthousiaste en sfeervolle reisverslag. Wat een geweldige belevenis en leuk dat je velen laat meegenieten. Ik zal deze week in de CP weer iets over je vermelden.
Heb je nu even vakantie, of zit de reis er helemaal op? Dat laatste zou voor jou en voor je lezers jammer zijn.
Geniet van de relexte sfeer en graag tot het volgende verslag.
Hartelijke groet, ook aan Martijn,
Egbert Boerma -
22 Januari 2013 - 19:13
Nicolette En Maarten:
Hallo Rolf,
Heel erg leuk om je verslag te lezen. Zo reizen we ook een beetje met je mee. We zijn wel een beetje jaloers op je. Wij hier in de bittere kou en jullie lekker in de zon.
Geniet maar volop van je tijdelijke gezinshereniging. Veel plezier nog en we kijken uit naar je volgende verslag. -
22 Januari 2013 - 21:56
Sam Van Duin:
Wat een prachtig verslag weer, Rolf. Wonderlijk dat er mensen wonen op zulke platte en kleine eilandjes. Ze zien eruit alsof ze bij de eerste de beste windvlaag zullen onderlopen en verdwijnen. Maar ja, wie zijn wij? Half Nederland woont ruim onder water!
Veel plezier tijdens je vakantie met Els en de jongens.
Hartelijke groet, ook van Jane,
Sam -
29 Januari 2013 - 09:32
Wilma:
Hai Rolf,
Heb inmiddels ook je mail-adres van Els gekregen. Ik geniet van je schitterende verslagen.
Heerlijk om op deze manieren kennis te kunnen maken met diverse landen en culturen.
Je vakantie zit er waarschijnlijk al weer op. Nog heel veel plezier op je verdere tocht.
Hartelijke groet, ook aan Els.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
